“Ben heel blij dat ik het stokje kan doorgeven”

De overgrootouders van Ine openden in 1914 aan de Kadedijk een kruidenierswinkel met een schoenenmakerij. Hun zoon Teunis zette de zaak voort aan de Molenstraat. Maar hij droeg de winkel al snel over aan zijn broer Antonie, de opa van Ine. Vervolgens werden haar ouders, Antoon en Nel Boeltjes, de nieuwe eigenaren. In 1971 verhuisde de winkel naar de Voorstraat. Vanaf dat moment was het uitsluitend een drogisterij, die was aangesloten bij de Drogisten Associatie (DA).

Jonge leeftijd
Al op jonge leeftijd hielp Ine mee in de winkel. Maar het was geen uitgemaakte zaak dat zij het bedrijf zou overnemen. “Ik wist niet goed wat ik wilde”, vertelt ze. “Eerst heb ik een opleiding tot schoonheidsspecialiste gevolgd, maar dat was het toch niet voor mij. Vervolgens ben ik vertegenwoordiger geworden van Lucovitaal voedingssupplementen en daarna bedrijfsleider bij de Oosterhof en bij luxe parfumerie La Bourse aan de Coolsingel in Rotterdam. Toen zeiden m’n ouders dat ze langzaamaan wilden gaan stoppen en vroegen ze of ik het over wilde nemen. Ik dacht: ‘Laten we dat maar doen, anders is het zonde van de winkel’.”

Promoten
In 1988 haalde Ine haar drogisterijpapieren en in 1992 nam zij de zaak over van haar ouders. In de drogisterij vond zij vooral het managen en de inkoop leuk. Ze wist de winkel ook goed te promoten. “Tijdens de feestweek konden vrouwen op dinsdagmiddag in de tent hun nagels laten lakken. Op de braderie stonden we met ‘Beste heren, laat je gratis scheren’, om scheergel te promoten. Een hele leuke herinnering heb ik ook aan het jeugdhonk. Daar hadden we een avond met maskertjes, haargel en make-up. Ook de jongens deden mee. Die fietsten met een wit masker op door het dorp, want dan droogde het sneller. En in de zomer, als het boven de 30 graden was, deelden we in Fendertshof gratis tissues met ijs-eau-de-cologne uit. Het zijn kleine dingen, maar die werden wel gewaardeerd.”

Tandenborstel en zetpillen
In de dertig jaar dat Ine de drogisterij heeft gerund maakte ze het nodige mee. “Zo kwam er eens een man met een oude tandenborstel waarvan de haren wijd uit elkaar stonden. ‘Precies zo één moet ik er hebben’, zei hij. ‘Nou’, antwoordde ik, ‘zo eentje heb ik er niet, maar wel een andere waarbij de haren nog recht overeind staan’. Een andere keer kwam een man om zetpillen. De volgende dag kwam hij terug. ‘Ik krijg ze niet weg’, zei hij. Verbaasd keek ik hem aan. ‘Ik heb ze uiteindelijk maar op mijn boterham geprakt’.”

Voorlichtingsfunctie
De voorlichtingsfunctie van de drogisterij mag dan ook niet onderschat worden, vindt Ine. Zij vindt het maar niets dat medicijnen, zoals paracetamol en ibuprofen, verkrijgbaar zijn bij de supermarkten en de tankstations. “Wij moeten ons vakdiploma halen en zijn verplicht om de klant te waarschuwen. Supermarkten hoeven dat niet en dat vind ik niet oké”, zegt ze verontwaardigd. “Er zitten risico’s aan geneesmiddelen. Paracetamol kan bij een overdosis dodelijk zijn en ibuprofen 400 is levensgevaarlijk voor kinderen. Mensen beseffen dat niet. Gecertificeerde drogisterijen hebben hun verantwoording. Wij hebben ook vaak klanten doorverwezen naar de huisarts. Je bent als drogist een soort voorportaal van de huisarts. Mensen stappen hier makkelijker naar binnen. De drogist heeft een belangrijke taak in de maatschappij. Daarom ben ik blij dat Fijnaart een drogisterij blijft houden.”

Het stokje
Dat de winkel overdragen kan worden is voor Ine een opluchting. “Het gaat niet meer door mijn gezondheid. Ik heb het altijd graag gedaan en mis het dan ook. Het is mooi dat mensen naar me toe komen om me te bedanken en om te zeggen dat ze het jammer vinden dat ik stop. Dat doet mij heel goed. Ik ben heel blij dat ik het stokje van Van den Hout kan doorgeven. Ik wens Rian heel veel succes. Fijnaart is in goede handen bij de nieuwe DA-drogiste.”