Europees goud met een Fenderts tintje

Powerchair Hockey

Matthijs, die samenwoont met Eline en trotse vader is van de vijfjarige tweelingbroers Finn en Stijn, is nu ongeveer acht jaar coach. Dat deed hij eerst bij de rolstoeltak van het Bredase Push en tegenwoordig bij het tweede team van GP Bulls in Eindhoven.

Matthijs: ‘Volgend seizoen ga ik hun eerste team trainen en coachen. Powerchair hockey – of elektrisch rolstoelhockey – wordt gespeeld door sporters die vanwege hun lichamelijke beperking gebruik maken van een elektrische rolstoel. Het wordt ook wel E-hockey genoemd en is een van de grootste rolstoelsporten in Nederland. Er zijn 24 verenigingen en 31 teams, die zijn onderverdeeld in regio’s en in een hoofdklasse en overgangsklasse.

Zelf heb ik het ook jarenlang gespeeld. Als kind zat ik op de scouting in Breda. Daar was een clubje met dezelfde spierziekte als ik. Zij speelden rolstoelhockey en vroegen of ik eens kwam kijken. Zo ben ik er eigenlijk ingerold. Ik was geen groot talent, maar heb het altijd met veel plezier gedaan. Een jaar of drie geleden ben ik gestopt. Bij het Nederlands team hielp ik de bondscoach al een tijdje met het maken van video-analyses. Tijdens wedstrijden hield ik statistieken bij en stond ik via een oortje constant met hem in contact. Op een gegeven moment werd gevraagd of ik assistent wilde worden. De bondscoach zet de grote lijnen uit en ik ben vooral bezig met allerlei details tijdens de wedstrijden, het teamgevoel, het verzorgen van trainingen en allerlei regelwerk.

Iedere dinsdag rij ik op en neer naar Eindhoven voor de training. Daarnaast traint het Nederlands team één keer per maand en in de aanloop naar een toernooi is dat twee keer. Ik werk als constructief projectleider en dat is best een drukke baan. Het coachen is echt mijn passie. Mijn ambitie is om ooit nog eens bondscoach te worden. Maar, alles op zijn tijd’.

Goud

‘Het Nederlands team bestond met twaalf spelers, de staf en het begeleidingsteam uit een flinke club. We hebben vijf wedstijden gespeeld. Bij de finale tegen Duitsland stonden wel honderd vrienden en familieleden langs de lijn. Supergaaf, dat gaf een bak extra energie. Dit toernooi, met een erg sterk deelnemersveld, was om verschillende redenen goud waard! Natuurlijk omdat we opnieuw onze titel succesvol hebben verdedigd, maar vooral ook omdat de teamleden zo naar elkaar toe zijn gegroeid. Tijdens die week in Denemarken zagen we heel veel passie en eigenlijk nauwelijks frictie. Zo mooi dat de aanvoerder van het team dat ook benoemde en de bondscoach en mij daarvoor complimenten gaf!

Peter Verheijen, een professionele fotograaf, was ook met ons meegereisd. Op powerchairhockey.nl en op de Facebookpagina Team Powerchair Hockey NL zijn prachtige foto’s van hem te bekijken.’

Het gaat om veel meer dan sport.

‘Het powerchair hockey is een mooie en actieve hobby voor mensen die vanwege hun handicap of ziekte geen andere competitiesport kunnen uitoefenen. Het zou fantastisch zijn als het nog eens een paralympische sport wordt. Daar knokken we voor, maar helaas is het nog niet zover. Powerchair hockey is ook best een dure sport, vooral vanwege de prijzige elektrische rolstoelen.

Om mee te doen aan een toernooi moet er altijd een hoop werk worden verzet. Dat is iedere keer weer een hele uitdaging. Sinds afgelopen januari ben ik penningmeester van de onderliggende stichting die de financiën regelt voor Team PCH NL. Het is altijd een hele klus om voldoende geld bij elkaar te harken. Dat wordt voornamelijk door de bondscoach en mij gedaan. Tot nu toe lukt het altijd redelijk, maar nieuwe sponsors en donaties zijn zeker heel erg welkom!

Ik zie veel talent bij de jeugd. Je merkt dat die jongens en meiden nogal eens tegen ons opkijken. Ze zien dat je met deze spierziekte ook coach kan worden of in het Nederlands team kan spelen. We kunnen voor hen een inspiratiebron zijn. Binnen de sport, maar juist ook daarbuiten. Laten zien dat je een bijdrage kunt leveren in de inclusieve samenleving. Fijn dus dat ik een voorbeeld voor anderen kan zijn. Ik heb via het reguliere onderwijs mijn diploma’s gehaald, ik heb auto leren rijden, intussen een toffe baan met verantwoordelijkheden en samen met Eline een mooi gezin. Als ik in mijn rol als coach anderen kan helpen om meer zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen te krijgen, dan is ook dat goud!’.

Tekst: Albert Bienefelt
Foto’s: Peter Verheijen Fotografie