Reünie Julianaschool 1973-1979

“Hé, hoe zit ‘t met het organiseren van die reünie?”. Dat is wat mijn oude klasgenoot Johan Knook jarenlang naar mijn hoofd slingerde als ik hem waar dan ook tegen kwam. Nu kan ik me op geen enkele manier herinneren dat ik ooit wat dan ook met deze telg van de familie Knook zou hebben afgesproken. En al helemaal niet over het organiseren van iets wat in ieder geval in mijn woordenboek niet voorkwam. Dat laatste waarschijnlijk omdat ik in een nijdige bui de bladzijden met de letters M tot en met T er uit had gescheurd. Om ze daarna ritueel te verbranden.

Ergens in 2023 zag ik Johan in de verte lopen. Wegduiken had geen zin, want de reünievraag galmde al weer door de Fendert. En klonk deze keer nog dreigender dan de keren ervoor. Dus ik besloot over te gaan tot enige actie.

Dankzij het internet traceerde ik vrij snel de betekenis van het woord reünie. Een re-ü-nie (de; v; meervoud: reünies) is een bijeenkomst van mensen die elkaar kennen van vroeger. Als ie dat nou gewoon gelijk zou hebben gezegd, die Johan met z’n ingewikkelde vocabulaire, dan hadden we geen 45 jaar hoeven wachten.

Afijn, omdat Johan en ik op dezelfde basisschool zaten, vermoedde ik vrij snel dat er een samenzijn geregeld moest worden met de jongens en meisjes van weleer. Ik koos ervoor om een balletje op te gooien bij Bart die zich al jarenlang geen raad weet met zijn vrije tijd. Bart wilde wel in de organisatie. Maar alleen als Barbara, intussen woonachtig in onze hoofdstad, ook zou helpen. Want, zo gaf Bart aan, wat van ver komt is beter.

Vervolgens zaten eind december drie 56-jarigen in een soort minireünie bij elkaar voor een allereerste overleg. De rest is geschiedenis, net zoals de betreffende reünie.

Want zaterdagavond 13 april was het dan zover! Een maandenlange speurtocht had tot resultaat dat er een bijeenkomst was met ongeveer dertig mensen die elkaar vaag of minder vaag (her)kenden uit vroegere tijden, toen ze een jaar of zes bij elkaar in de schoolbankjes van de Prot. Chr. Julianaschool zaten. Dit vrolijke samenzijn kon vanwege sloop- en bouwwerkzaamheden niet meer plaatsvinden op de plek waar duizenden herinneringen zijn gemaakt. Daarom werd dankbaar gebruik gemaakt van een locatie hemelsbreed een klein kilometertje verder. We konden terecht in de Foxbar, een ideale plek voor dit soort feesten en partijen.

Helaas kon niet iedereen uit onze jonge jeugdjaren (meer) in ons midden zijn. Het programma tijdens die avond, dat waren we zelf. En verder waren alle ingrediënten voor een toffe avond aanwezig: natuurlijk (de verhalen van) de oud-klasgenoten, de eerder genoemde schitterende locatie van Ben, perfect reünieweer, de goed verzorgde en lekkere hapjes en drankjes van Graanbeurs-Henk, de vriendelijke en noodzakelijke hulp van illegale buitenstaander Annelies en tot slot de bijdrage van meester Provily. Die bijdrage was jammer genoeg niet het intieme vioolconcert waar iedereen stiekem op hoopte. Maar dat zagen we al snel door de vingers die we vervolgens af konden likken na het nuttigen van het heerlijke huisgemaakte slagroom- en mokkagebak van gelegenheidsbakker Jan.

Gedurende de avond werden oude en minder oude koeien en andere viervoeters uit de sloot gehaald. Verder werd er gegniffeld om de modelloze kapsels uit de jaren zeventig, waren er veel oh’s en ah’s bij het doorbladeren van de poëziealbums die Arja, Astrid en andere dames hadden opgegraven en wist Kees-Wim, door met zijn vergeelde schoolrapport te wapperen, iedereen te overtuigen dat het toch allemaal nog goed met hem is gekomen. En dit is slechts een greep uit het gebeurde.

De reünie was, zo lalden we rond middernacht in koor, meer dan geslaagd. “Moeten we vaker doen”, riep de een. “Laten we niet wachten tot we achter een rollator lopen”, hikte een ander. Het zal me benieuwen.

De volgende keer dat ik Johan Knook hier, daar of maakt me niet uit waar tegen kom, heb ik mijn riedeltje tekst in ieder geval al paraat… “Hé, hoe zit ‘t met het organiseren van die reünie?”.

Tekst: Albert Bienefelt
Foto: Annelies Goudriaan