Ter intro

Ik houd van puzzelen. Op allerlei manieren en in allerlei soorten: van kruiswoordpuzzels, binair, tentje-boompje, Philippine tot Zweedse, doorlopers, sudoku’s etc. Maar dan niet te gemakkelijk; het moet wel een uitdaging zijn. Sudoku’s bijvoorbeeld het liefst met 4 of 5 sterren. En dan baal ik er wel eens van als ik er niet zo snel uitkom, dan ‘zie’ ik het gewoon even niet. Maar als ik hem wegleg en er later weer naar kijk, denk ik vaak: hoe heb ik dat nou niet kunnen zien? Overigens dacht ik vroeger, toen ik voor het eerst hoorde over een Zweedse puzzel: hoe kan ik die nou maken, ik spreek toch helemaal geen Zweeds? Dat bleek ook niet echt nodig te zijn...

Een andere vorm dan puzzels op papier, zijn puzzels op karton; legpuzzels dus. Als kind vond ik dat al erg leuk; mijn ouders hielden er ook van en legden vaak in de schoolvakanties, vooral in de herfst- en kerstvakantie, een grote hardboardplaat op de eettafel, met allerlei kleinere stukken plaat eromheen waar de losse stukje op uitgelegd konden worden. En het werd (en is nog steeds) een soort verslaving: telkens als ik langs de puzzel liep, werd ik er als een magneet naar toe getrokken om weer een stukje aan te kunnen leggen. Als we gingen eten verdwenen de platen met puzzel en stukjes onder de bank en werden er na het eten meteen weer op terug gelegd. De afgelopen jaren heb ik ook zelf meerdere puzzels gelegd. En ook die moeten uitdagend zijn: qua afbeelding of qua aantal stukjes. Zo heb ik er een paar van 1500 stukjes (wat al niet echt meer een uitdaging is), maar ook één van 3.000. Maar mijn grootste uitdaging heb ik afgelopen winter gelegd: een puzzel van 9.120 stukjes! Formaatje vloerkleed, zeg maar. Echt prachtig, maar ook echt verslavend; nog even dit stukje zoeken, nog even dat deel afmaken… Ik lag menig avond (te) laat in bed. Nu ligt de puzzel nog steeds opgerold, in 2 delen, want geen enkele puzzelmat is groot genoeg voor dit formaat. Ik twijfel of ik hem uit elkaar ga halen en nog eens ga maken. (Een paar) honderd uur werk in een paar seconden teniet doen... Maar de winter komt er weer aan. En wintertijd = puzzeltijd. Die traditie vanuit mijn ouderlijk huis houd ik graag in ere.