Ter intro

Ik gooi het er maar gewoon uit: ik heb een bloedhekel aan boodschappen doen! Waarom? Het ligt echt niet aan de medewerkers of de mensen die er toevallig ook aan het shoppen zijn, maar is gewoon niet mijn ding. Dan loop je door de supermarkt met je winkelwagentje de schappen langs. Wel met een lijstje dat het thuisfront heeft meegegeven. Meestal neem ik meer mee dan erop staat, of vergeet gewoon een artikel omdat mijn aandacht door iets of iemand afgeleid werd. Dan arriveer je, als je alles hebt kunnen vinden, eindelijk met een tot de nok toe gevuld karretje bij de kassa, waar je achteraan in de rij aansluit. Op een gegeven moment verhuist de hele handel in je kar achter een beurtbalkje op de lopende band, maar die loopt niet, omdat iemand verderop een probleem heeft. Zucht. Ik sta altijd, maar dan ook echt altijd in de verkeerde rij. Na veel vijven en zessen is het zover en scant een vriendelijke kassière jouw aankopen, waarna je ze voor een derde keer in je handen terug legt in het boodschappenwagentje en je, na een betaling te hebben achtergelaten, de hele zooi in de auto kunt zetten en wegrijden. Pffff. Maar dat is verleden tijd. We hebben nu de uitvinding van de eeuw: de zelfscan. Wat een uitkomst. Samen met je maatje (het scanapparaat) scan je eenvoudig de barcodes van de artikelen die op je lijstje staan. Het apparaat geeft zelfs aan hoeveel artikelen er gescand zijn, ter controle met je lijst van thuis. Klopt het aantal? Heb je alles en geen extra's? Dan op naar de zelfscan, die al uitnodigend staat te wachten en we dus niet achteraan een rij hoeven aan te sluiten. Barcode op de kassa scannen en hoppa! Een feestelijk bericht verschijnt op het scherm: "het is geluk!". Er komt nog net geen confetti uit, maar ik word er wel erg blij van. Lachend verlaat je, na betaling natuurlijk, vrolijk zwaaiend naar iedereen, de supermarkt. Tegenwoordig is mijn glimlach net zo mooi als die van mijn boodschappentas, dus doe ik tegenwoordig met plezier de boodschappen.