Tussen de disco en de frituur.
Het was 1986 en Inge was 17 jaar toen zij voor het eerst ging werken bij de toenmalige eigenaren van de Fendertse Hoeve, Piet en Riet van Gestel. Onder beider voornamen, PIET en RIET, was de disco in die tijd wijd en zijd bekend.
Inge vertelt dat het toen een heel leuke tijd was in de disco, veel jongelui over de vloer, goede discjockeys , en naarmate het bier door de keelgaten vloeide werd de stemming reuzegezellig, en, verzuchtte ze weemoedig: "Ik wou dat het terug kwam." En Inge kan het weten: zij kon vanachter de bar waar zij het bier tapte, de zaal goed overzien en heeft er van genoten.
"Natuurlijk kon het er ook heftig aan toe gaan bij de disco van Piet en Riet", vertelt Inge, "op een avond liepen er mensen buiten met een vuurwapen in de hand en mocht er niemand naar buiten tot het gevaar geweken was. Het is ook eens gebeurd dat er een bommelding was en toen moest alles wat binnen was naar buiten totdat alles onderzocht was en het een loze bommelding bleek."
Na verloop van tijd komen er nieuwe eigenaren: Willie en Marjan Verkouteren en Inge is daar toen gewoon gebleven, en waarom ook niet; Marjan was blij met iemand zoals Inge, die kende het klappen van de zweep en bleef dus op dezelfde voet verder gaan; door de week in de keuken en in het weekend achter de bar in de discotheek. "Als dan om half twee de discotheek sloot kwamen de discjockeys naar de keuken om nog wat te eten", vertelt Inge, "en die waren dan best wel luidruchtig en soms een klein beetje zat, dat kon je aan het verbale geweld horen." Inge had dan een steelpannetje bij zich en als de heren dan te kort bij kwamen dreigde Inge hen met het pannetje op hun zatte koppen te slaan, wat overigens nooit is gebeurd, dreigen was al genoeg.
Vooral met carnaval kon het erg druk zijn en stroomde het publiek overal vandaan naar de Fendertse Hoeve en moest er buiten beveiliging staan om te zorgen dat er niet teveel publiek naar binnen kwam en zij moesten ook zorgen dat relletjes in de kiem werden gesmoord. Met carnaval begon Inge dan op de maandagmorgen vroeg met het maken van 250 slaatjes die dan 's middags aan de Senioren van het Kleigat werden uitgedeeld en daar heeft Inge ooit eens een onderscheiding voor gekregen van Prins Carnaval van het Kleigat. Ik heb Inge nog gevraagd hoeveel liters bier zij in die 17 jaar heeft getapt maar daar kon ze geen zinnig woord over zeggen en ook niet hoeveel kilogram friet zij heeft gebakken, wel zei ze er bij: "Elke doos friet weegt 10 kilo en er waren avonden dat er tien dozen in het vet verdwenen, ik heb maar geen poging gedaan om dat uit te rekenen."
En weer komen er andere eigenaren in de Fendertse Hoeve namelijk Jordy en Bas en weer wordt Inge gevraagd om te blijven, natuurlijk vanwege haar onverwoestbare inzet en kennis van zaken. En weer past Inge zich aan want andere managers betekent ook weer een ander beleid. "Ook wat het publiek betreft was het vroeger anders", vertelt Inge, "vroeger kon ik goed opschieten met de jongelui , tegenwoordig ook wel, maar ze zijn anders, toch wat meer afstandelijk."
"Al die jaren dat ik er werkte," vertelt Inge, h"eb ik steevast elke avond een frikandel speciaal gegeten, dat was nu eenmaal mijn gewoonte wat na al die jaren een traditie is geworden."
En weer is er bij de Fendertse Hoeve een wisseling van eigenaren: Bas en Jordy waren vertrokken om elders verder te gaan in het horecagebeuren en zo kwamen Lilian en Wilco, die ook weer wat veranderingen aanbrachten en weer was Inge flexibel genoeg om ook hun beleid te volgen, waar Lilian en Wilco blij mee waren: waar vind je nog een dergelijke geroutineerde kracht als Inge?
Bij deze laatste mensen heeft Inge nog twee jaar gewerkt en gedurende deze periode begon bij Inge de gedachte op te komen dat het allemaal te veel werd voor haar. Elke dag, elke avond en elk weekend aan het werk, zij begon naar een normale werkweek te verlangen welke zij heden ook heeft gevonden. Nu is ze op tijd thuis en in het weekend ook!
Hulde aan Inge Mens, 17 jaar onafgebroken tussen de disco en de frituur, en niet te vergeten, haar frikandel speciaal.
