Van de redactie

Sociale media. Een aantal van u weet vast nog wel van die tijd dat we helemaal geen sociale media hadden. Nou ja, we hadden het wel, alleen noemden we dat toen anders. In het dorp in de bollenstreek waar ik ben opgegroeid, was het sociale medium mevrouw Zuilhof, onze buurvrouw. Zij wist alles van iedereen, en dat liet ze graag horen ook want iedereen werd, soms ongevraagd, door haar op de hoogte gehouden. En als je iets wilde weten, had ze altijd het antwoord. Heel sociaal.

In die oude tijd spraken we nog gewoon met elkaar. Nu sturen we voorovergebogen over onze schermpjes berichtjes naar elkaar, die we epjes noemen, ook als we gewoon naast elkaar zitten. Telefoneren deden we gewoon thuis met een telefoon, die via een snoer vast zat in een plastic contactdoosje aan de muur. Je kon hem wel meenemen, maar dan moest je de stekker eruit trekken en dan had je geen verbinding. Oude modellen hadden een draaischijf, maar als je heel modern was, had je een toestel met druktoetsen. Niet thuis? Kon je niemand bereiken en was je zelf ook onbereikbaar. Heel rustig. In het geval je dringend iemand nodig had, was er altijd de mogelijkheid om naar een glazen huisje te lopen (een zogenaamde telefooncel) waarin een publieke telefoon hing, vol met achtergelaten, misschien ziekmakende bacteriën, waar je dan een muntstuk in deed om te kunnen bellen. Het wereldnieuws las je in de papieren krant, of zag je op tv, als je het geluk had er een te hebben. We wisten niet beter.

Vergeleken met die tijd is het er nu misschien wel makkelijker op geworden, we doen alles met ons mobieltje en iedereen zit op de drukke digitale snelweg. De wereld is daarmee kleiner geworden, we zijn 24 uur per dag bereikbaar, maar of het nu zoveel socialer is? Het nieuws is er nu bijna nog eerder dan dat het al gebeurd is.

Gelukkig hebben we onze favoriete papieren lokale krant nog, want wat is er fijner dan het papier tussen je vingers te voelen. Veel leesplezier weer met deze uitgave.