Voor de laatste keer heen en weer

Wel meerijden, maar er niet meer mee rijden

Na de rit was er een bijeenkomst in de Parel met collega’s en de voorzitter van de verenigingwaarbij de koffie met taart werd opgevolgd door een borreltje. Volgens Leo een gezellige afsluiteren op de vraag wat hij het meeste gaat missen, geeft hij aan dat dat de collegialiteit is. Dechauffeurs onderling vormen een hechte groep en vooral met de 3 chauffeurs die vanaf het begin afaan betrokken zijn bij de Buurtbus kan hij het goed vinden.

Begin oktober gaan ze met zijn allen nog een reisje met een boot maken. Het afscheid is dan ookniet helemaal definitief en Leo zal zeker nog eens meerijden met één van zijn collega’s. Voor degezelligheid, maar ook vanwege de nieuwe, hypermoderne bus die in het najaar in gebruik zalworden genomen. Hij is namelijk nieuwsgierig naar hoe dat ding eruit zal zien en van wat voorsnufjes de nieuwe aanwinst voorzien zal zijn. Lachend geeft hij aan: “Ik zal dan wel meerijden,maar er zelf niet meer mee rijden.”

Buurten in de bus

Toen Leo begon met zijn ritten op de bus, bestond de strippenkaart nog. De veranderingenvolgden elkaar echter snel op en van kaartjes, naar een incheck is er nu een pinautomaat in de busaanwezig. Dat was steeds even wennen, ook was er de overgang van Veolia naar Arriva en werdener zo nu en dan wat bussen vervangen. Wat hetzelfde bleef, waren de reizigers. Het contact met depassagiers was één van de leukste dingen van het vrijwilligerswerk, vertelt Leo. Even buurten, daarwas altijd wel gelegenheid voor.

Gelukkig zijn er nog steeds voldoende passagiers om lijn 200 draaiend te houden en het drietalnieuwe chauffeurs zullen samen met de oudgedienden iedereen met plezier en een buurtpraatjeop de plaats van bestemming afzetten. Leo zal het gaan missen, maar zoals hij zelf zegt: “Er is eentijd van komen en een tijd van gaan en de tijd van gaan is nu gekomen.”